شكّى نيست كه ذات مقدّس خداوند - عزّ اسمه - »مستجمع جميع صفات كماليّه« يعنى داراى همه صفات كمال است و هر گونه برترى و حُسن و كمالى كه تصوّر شود به نحو هر چه تمام‏تر و با عينيّت و بساطت، در ذات او موجود است. كلمه »اللَّه« اسمى است براى چنين ذاتى كه مستجمع جميع صفات كماليّه است. بنابراين او »مطلق كمال« و بلكه »كمال مطلق« است.

 دليل اين سخن نيز بديهى است، زيرا كليّه كمالات در جهان هستى از او سرچشمه مى‏گيرد پس او بايد به نحو اتمّ و اكمل و با عينيّت و بساطت، »مطلق كمال« و »كمال مطلق« باشد. ذاتى كه خود كمالى نداشته باشد نمى‏تواند به ديگران آن كمال را اعطاء كند:

 ذات نايافته از هستى بخش

كى تواند كه شود هستى بخش

 خداوند مى‏فرمايد :

 »وَلِلّهِ الْاَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها«.

]   - اعراف / 180. [

 »براى خدا نامهاى نيك است پس خدا را با آن نامها بخوانيد«.