آیا می توان گفت علت مریضی عذاب الهی است؟

می تواند ولی کلیّت ندارد زیرا بعضی از اوقات مریضی صلاح انسان است، لذا ارتقاء درجه پیدا می کند.

 آیا امکان دارد جسمی کاملا سالم باشد ولی روح آن مرده باشد؟ به طور کلی  روح در چه شرایطی می میرد؟ 

قرآن کریم تکرار می کند کسی که حرف حق را نشنود و زیر بار نرود و فاسق و فاجر باشد، مردۀ روح است. گرچه از نظر جسمی سالم باشد.

گروهی هستیم که تحقیقاتی در خصوص برزخ و رجعت انجام می دهیم. دیدگاه ملاصدرا، علامه طباطبایی و امام محمد غزالی را مطالعه کرده ایم و در جمع بندی صحبتهای این بزرگان به این نتیجه رسیده ایم که چند نفس در یک جسد متجلی می شود ولی در نهایت نفهمیدیم که علماء ما مانند بوداییان به چیزی شبیه تناسخ اعتقاد دارند یا خیر؟ از طرفی برخی اعتقاد دارند که یک نفس آنقدر می آید و می رود و در اجساد مختلف زنده می شود و می میرد تا به تکامل برسد و در بهشت وارد شود و جهنّم هم همین آمدنها در دنیاست و به برخی از آیات قرآن هم استناد می کنند. حال تقاضا می شود ما را در مورد عالم برزخ و بحث رجعت راهنمایی فرمایید.   

1- انسان وقتی مُرد، عالمی هست به نام برزخ در آنجا زندگی می کند تا قیامت بر پا شود و این مسلّم در اسلام است و آیات و روایات فراوانی هم بر آن دلالت دارد و من جمله این آیات، آیۀ  100 سورۀ مؤمنون است: «ومن ورائهم برزخٌ الی یوم یبعثون».

2- روایات فروانی داریم که بعضی انسان ها موقع ظهور امام زمان«ارواحنافداه» به این دنیا بر می گردند و مدتها در حکومت اهل بیت«علیهم السلام» زندگی می کنند. به این رجعت گفته می شود. غیر از شیعه رجعت را قبول ندارند ولی در مذهب تشیّع امری مسلّم است.

3- تناسخ را، یعنی برگشت روح به بدن دیگری، هیچ کسی از علما قبول ندارد و دلیلی هم بر آن نداریم و به قول بزرگان نظیر صدرالمتألّهین، برگشت فعل به قوه است و آن محال است. و به قول مفسّرین نظیر علامه طباطبائی، قول خداوند متعال«ومن ورائهم برزخٌ الی یوم یبعثون»، به خوبی دلالت دارد که تناسخ باطل است. ولی بالاتر از اینها مسلّم نزد همۀ بزرگان از سنّی و شیعه است که تناسخ باطل است. و بیش از هزار روایت داریم که انسان وقتی مرد، یا در بهشت دنیا است تا روز قیامت و یا در جهنّم دنیا است تا روز قیامت.

ما در اسلام داریم که راه برای رسیدن به خدا یکی است و آن پیروی از معصومین است و راه دیگری نیست و راههای دیگر به گمراهی است. یک روایت دیدم که می گفت « الطرق الی الله بعدد نفوس الخلایق» 1. آیا این ها تناقض ندارد؟ 2. آیا سخن نقل شده از معصومین به ما رسیده است؟ معتبر است؟ صحیح است؟ 3. لطفا توضیح بدهید .

در فتوای اخلاقی حضرتعالی مشاهده می شود که در بعضی موارد وقتی مصلحت اهمی پیش بیاید و آن مصلحت مقدم بر مفسده برخی از گناهان گردد، انجام آن گناهان جایز و در بعضی از موارد هم واجب می شود.

حال سوال اینجاست که در تاریخ و سیره و زندگانی حضرات معصومین(ع) مشاهده می شودکه اگر در برخی موارد مصلحت اهم را در نظر می گرفتند و ترک اولی یا گناه کوچکی انجام می دادند ممکن بود مسیر اسلام به گونه دیگری رقم زده شود. مثلاً در تاریخ امیرالمومنین علیه السّلام داریم که در شورای شش  نفره تعیین خلافت که توسط خلیفه دوم تشکیل شد، اگر آن حضرت می پذیرفتند که خلافت را به عهده بگیرند و بر سنت پیامبر اکرم(ص) و روش دو خلیفه قبلی عمل نمایند و بعد از خلافت، به این وعده عمل نمی کردند فقط یک خلف وعده انجام داده بودند ولی در عوض حکومت مسلمین را به عهده می گرفتند و مسیر اسلام را تغییر می دادند و آن مفاسد زمان خلیفه سوم رخ نمی داد. پس چه مصلحت اهمی مهمتر از این است که امیرالمومنین علیه السّلام حاکم شوند؟

و از این موارد شاید بتوان نمونه های دیگری نیز یافت که حضرات معصومین(ع) عین حق و حقیقت عمل کرده اند و به هیچ قیمتی حاضر نشده اند کوچکترین مکروهی انجام دهند چه برسد به اینکه گناه کنند.

حال در صورت صلاح دید در این باره توضیح فرمایید که وظیفه مسلمین در برخورد با مواردی که مصلحت اهم پیش می آید چیست؟

بسمه تعالی

آنچه مسلم است اهل بیت علیهم السلام خلاف مصلحت عمل نمی کردند و ما اگر العیاذ بالله قائل به عصمت آن ها هم نبودیم باز می گفتیم آن ها خلاف مصلحت عمل نمی کردند زیرا خلاف مصلحت را کسی عمل می کند که سفیه باشد و اما در مواردی که بسیار هم هست به نظر ما خلاف مصلحت است، باید گفته شود سرّی در کار بوده که آن سر برای ما فاش نشده است و به عبارت دیگر از متشابهات آن ها است و همانطور که قرآن متشابه دارد و باید دنبال آن نرفت، آن ها هم متشابه دارند و باید دنبال آن نرفت.