اگر انسان در
راه بیفتد، آن راهی که برای او خلق شده و در قرآن به نام صراط مستقیم نامیده شده
است، آن راهی که او را به گمشده‌اش و به مقصودش می‌رساند، ولو اینکه به گمشده‌اش هم
نرسد، سعادتمند است. این همان انسانی است که قرآن او را «خلیفة‌الله»، «مسجود
ملائکه»، «اشرف خلائق» و «حامل امانت اللهی» نامیده و تاج کرامت روی سر او نهاده است.
امّا اگر در راه نیفتد، منحرف شود و در صراط مستقیم قرار نگیرد، نظیر آن سنگی است
که از بالای کوه پرتاب می‌شود، هر چه بیشتر پایین رود، سرعت سقوطش بیشتر می‌شود.
این همان انسانی است که به‌تدریج، به‌واسطۀ سقوط، پست‌تر از هر میکروب و پست‌تر از
هر حیوانی می‌شود، در ذات او عجله است، تصمیم‌‌های بی‌جا می‌گیرد و بالاخره بی‌ریشه
است. این جمع بین آیات است، شاهد جمع هم از قرآن است.
ادامه ...