مسأله: بيمه عقدى است بين بيمه‌كننده و بيمه‌گر (دولت، شركت، شخص) به این معنا که بیمه‌گر خسارت وارد بر بیمه‌کننده را جبران می‌کند و به ازاء آن مبلغ معیّنی دریافت می‌نماید. این عقد صحیح و لازم الاجراء است و اقسام آن که عبارتند از: بيمۀ تجارتى، ساختمانى، وسايل نقليه، كارمندان و كارگران، بيمۀ عمر و مانند آن، اشکال ندارد، بلکه از مسائل مستحدثه‌ای است که اگر به درستی به آن عمل شود، برای اجتماع مفید و برای بیمه‌گر تجارت خوبی است.
مسأله: طرفين بيمه بايد رشيد باشند و بتوانند در مال خود تصرّف كنند و قرارداد از روى اراده و اختيار انجام شود و بايد مجهول نباشد و تمام خصوصيّات را معيّن كنند، مثلاً تعيين كنند مورد بيمه را يا اقساطى كه بيمه كننده بايد بپردازد و همچنين تعيين كنند خطرهايى كه موجب خسارت مى‌شود و تعيين كنند قيمت چيزى كه بيمه شده است و مانند آن.
مسأله: اگر دو نفر شریک يا بيشتر (شخصیّت‌های حقیقی یا حقوقی) شرط کنند چنانچه خسارتی وارد شد، یکی از آنان تقبّل کند و به ازاء این خسارت احتمالی ماهیانه مبلغی از شرکت برداشت کند، صحیح است و در صورت وقوع حادثه باید به شرط عمل شود.
