اگر عيب فرد يا افرادي در غياب آنها به ديگران منتقل شود، غيبت
است و گناه آن بسيار بزرگ میباشد؛ امّا براي توبه از غيبت، حلاليّتطلبيدن از آن افراد لازم
نيست؛ بلکه در برخي موارد منجر به مفسدۀ ديگري میشود و جايز نيست.
بنابراين توبۀ غيبتکننده، پشيماني قلبي نسبت به گناه و عذرخواهي
از خداوند متعال است و چنانچه با غيبت خود، آبروي ديگران را برده است، اگر میتواند
بايد با تعريف و ذکر فضائل آنها، ضربهاي را که به شخصيّت آنان وارد کرده است،
جبران کند.